Prawdziwa historia...

16
CHWILOWY BRAK ZDJĘCIA!

Strefa cienia: Trzy lata z psychopatą - historia prawdziwa
Wiktoria Zender
Wydawnictwo Nasza Księgarnia


 Łatwo jest ocenić ludzi z boku prawda? Możesz śmiało postawić się na jej miejscu i powiedzieć, że przy pierwszym uderzeniu uciekłabyś od niego. Po pierwszym wyzwisku też byś odeszła prawda?

Gdyby tak było, to czemu maltretowane żony  żyją z nimi do końca? Dlaczego mając dorosłe dzieci nie uciekną od swego konkubenta? 
Tak łatwo, nam obserwatorom wypowiadać się o innych.

Książki nie mam zamiaru oceniać. To jest prawdziwa historia i jeśli nawet byłam wściekła na bohaterkę to z szacunku nie wypowiem się na ten temat. Po części chcę przybliżyć historię Uli. 

64-18= upadek

Osiemnastoletnia Ula dość często wracała do domu na „stopa". Pewnego dnia zatrzymał się Roman. Sześćdziesięcioczteroletni bardzo miły kierowca. Mimo dużej różnicy lat znaleźli nić sympatii. Po tej przejażdżce dziewczyna dość często o nim myślała. Imponował jej swoim wdziękiem, klasą i dojrzałością. Po kolejnej ostrej kłótni z rodzicami Ula postanowiła uciec z domu do Warszawy. Zadzwoniła do Romana, który przyjechał po nią i bez żadnego ale, zaczął się nią opiekować. Dostawała ubrania, jedzenie i żyła w luksusie. 

Dość szybko zrozumiała, że zakochała się w nim. Od tej pory była jego żoną, wnuczką, córką, a w nocy kochanką.

Roman pokazał te gorsze oblicze. Stał się nerwowy, apodyktyczny, zaczął ją poniżać. Zdarzały mu się wybuchy bez powodu. Sam potrafił doszukać się najmniejszej zaczepki do wojny. Z czasem zaczął wpływać na jej psychikę, stała się zależna od niego. Próbował jej wmówić, że bez niego zginie, nie da sobie rady i jest za tępa, aby w życiu coś osiągnąć.
Młoda, niewinna i zakochana Ula zaczęła w to wierzyć. Mimo że wiedziała, jaki on jest i żyła w strachu bardzo mu ufała. Nie miała nikogo! 

Starała się być porządna, perfekcyjną panią domu. Chciała być dla niego ideałem, bo bała się odrzucenia.
Pierwsze uderzenie, lewe interesy, ucieczki i na koniec coś, co nie powinno nigdy stać się prawdziwe!!!

******************************

"Nasz wygląd to nie jesteśmy prawdziwi my. My jesteśmy głębiej. Trzeba w sobie ukształtować świadomość samego siebie, ale tego wewnętrznego, swojej duszy, człowieczeństwa. Istotne jest, aby zaakceptować to, kim się jest i jakim się jest"                                                                  

Po przeczytaniu tego dramatu, postanowiłam poszukać informacji w internecie. Trafiłam na forum sprzed kilku lat i po czytaniu tych wypowiedzi ręce mi się załamały. Należało się jej, że co kur...?! Nie wierzę w to...

Ludzie, przecież każdy był młody i robił głupie rzeczy. Zdarzały się sytuacje, gdzie czekaliśmy na dawkę adrenaliny. 
Choć raz w życiu pomyśleliśmy o zostawieniu swego domu, o ucieczce z niego i żyć jak dorosły. Nie oszukujmy się, kto z nas nie był naiwny i myślał, że świat do niego należy?

Kto z nas nie zakochał się, fantazjował o starszej osobie? Nie mówię, że to ma być ktoś w wieku dziadków, ale...

Roman był jej azylem, przystanią i jedyną opoką. To "on" mącił w głowie tej dziewczynie. To ona podatna była na jego zdania. Nie miała z kim porozmawiać, była zdana na jego łaskę. 

"Nienawiść nie zatruwa życia, tylko nasze własne, niszczy je od środka. Każde doświadczenie, czy dobre, czy złe, uczy nas, jak żyć, i uczy nas pokory. Chorobliwa nienawiść i chęć zemsty to działanie przeciwko sobie samemu"                                                                  

Ktoś powiedział, że mogła odłożyć pieniądze i uciec. Jak? Kiedy? Skoro cały czas była obserwowana, miała wydzielone pieniądze itd. 

Jestem wzburzona tymi opiniami, ale nikt nie wspomniał o rodzicach prawda??
Co zrobili rodzice, gdy chciała wrócić? Jak zachowali się oni. Nie chcę tutaj streszczać książki, ale napiszę jedno oni nie byli bez winy!!!

 Co zrobiła policja?  Ta historia dla mnie jest nie do przyjęcia. Miałam wrażenie, że wszystko jest nieprawdą. Nikt nie chciał jej pomóc. Nikt nie zainteresował się tym, co tutaj jest opisane.


Nie jestem nawet w stanie sobie tego wyobrazić, nie jestem w stanie nawet opisać tego, co tutaj się działo. To istne szaleństwo i nie mogę uwierzyć!

Nienawiść nie zatruwa życia, tylko nasze własne, niszczy je od środka. Każde doświadczenie, czy dobre, czy złe, uczy nas, jak żyć, i uczy nas pokory. Chorobliwa nienawiść i chęć zemsty to działanie przeciwko sobie samemu.

Wiecie, co jest najgorsze w tej książce? To, że stajesz się jej uczetnikiem i możesz tylko patrzeć z boku nie robiąc nic. Pogodzić się z kolejną lawiną kłopotów, szantażu i czekać na NIC!  Nie będę pisać nic więcej bo mnie dosłownie noszą emocję. Ta historia jest przestrogą dla wszystkich. Warto poświęcić jej każdą minutę. Ja niestety nie jestem na siłach, aby przeczytać kolejną książkę tej Pani. Boje się, że ludzie zawiodą mnie tak jak tutaj.


"Koszmarem nie jest niepełnosprawność, ale zatrucie nienawiścią, brak nadziei, marzeń i człowieczeństwa czy zwykła ludzka głupota i brak tolerancji"                                                                 
GWIAZDORska klapa?

GWIAZDORska klapa?

14
zdjęcie tymczasowe, źródło http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4733092/gwiazdor

GWIAZDOR
Laurelin Paige, Sierra Simone
Tłumaczenie: Ryszard Oślizło
Wydawnictwo: Kobiece


 Dlaczego?

 Uwielbiam książki Laurelin Paige, z ręką na sercu mogę brać w ciemno. Więc byłam zaskoczona i zaintrygowana „Gwiazdorem”, tym bardziej, że opis książki wzbudza duże emocje. Przybliżę opis fabuły: 

 "Znasz mnie. No przyznaj się, mała. Możesz udawać, że jest inaczej, ale ja to wiem. Możesz ukrywać historię otwieranych stron w swojej wyszukiwarce, możesz zachowywać się na co dzień pruderyjnie, ale znasz porno. I znasz mnie. Każdy zna Logana O’Toole’a – największą gwiazdę filmów porno na świecie. Od pewnego czasu jednak, gdy koleżanka po fachu Devi Dare wkroczyła do mojego życia, zacząłem robić rzeczy, o które nigdy siebie nie podejrzewałem. Mój cały świat przewrócił się do góry nogami i zacząłem zdawać sobie sprawę, że nie jestem takim mężczyzną, za jakiego się uważałem. Może więc tak naprawdę wcale mnie nie znasz".
Czyli Logan i Devi są koleżeństwem po fachu, pracują w filmach pornograficznych. Czyżby dwa mocne charaktery? Dwie perwersyjne osoby, które będą toczyć batalię o dominację w związku? Czy oboje będą tak doskonali do związku? 

 Logan grał w trójkącie, razem z Devi, to było 3 lata temu. Od tamtej pory cały czas o niej myśli i chciałby się z nią spotkać. Ona jak i on wieczorami oglądają „swój” film, w którym brali udział.
 Mężczyzna wpada na pomysł nagrania pewnego filmu. Prosi o pomoc właśnie ją. I tak zaczyna się ich cała zabawa.

 Niestety jestem bardzo rozczarowana tą książką. Ubolewam nad tym bardzo i jestem zła, że można było tak spieprzyć genialny pomysł. Wychodzi na to, iż Pani Laurelin powinna pisać sama. 

 Zacznę od plusów, bo przy tej książce muszę wypunktować to sobie:

"Nie czuję się zszokowany tym, co widzę. Widywałem to setki, jeśli nie tysiące razy, na planie i poza nim. Na łóżku kotłuje się pięć osób, a w pokoju znajduje się jeszcze kilka par na różnych etapach uprawiania seksu"


  1. świetnie pokazana została branża pornograficzna, to, w jaki sposób wszystko funkcjonuje. Relacje ludzi już po nagraniu pornosa, jak i przed.
  2. ukazanie nękania jak i życia w normalnym świecie,
  3. sam pomysł na książkę, absolutnie genialny!
  4. Ich próba nagrania czegoś nowego, nie zdradzę, aby nie spoilerować
  5. ich seks, wow jestem pod wrażeniem. Miałam uśmiech na twarzy w pewnych momentach, ale i motylki w brzuchu. Pewnie z tej adrenaliny...
  6.  jak dla mnie wszystko, co związane z tą branżą jest na plus,
  7. ogólnie postacie są dobrze wykreowani, dopóki nie zaczną ze sobą być
  8. perspektywa obu bohaterów. Dziękuję choć za to 
  9.  rodzice Devi! Świetne postacie, taka hippisowska rodzinka. Ale jako matka i ojciec, to nie wiem czy są dobrym materiałem: D Tę dwójkę można polubić.

"Zaraz zacznę filmować, ale nie przejmuj się tym, co mówisz czy robisz. Na koniec dzisiejszego wieczoru zaplanowałem nasz pierwszy pocałunek, ale nie musimy ściśle trzymać się planu, bo jeśli wszystko potoczy się w swoim rytmie, unikniemy wrażenia sztuczności"

 Przejdę teraz do jednego wielkiego, cholernego minusa:
  1. ich relacja! Boże, jakie to było sztuczne, dość gówniarskie, a ich dialogi tak mdłe, że brak słów. Kurdę liczyłam na coś mocnego, na jakieś cięte (mocne) riposty. Dostałam słodką, a nawet przesłodzoną love story. Oczywiście chemię między nimi czuć dopóki Logan się nie odezwie.
  2. bardzo przewidywalna, co mnie wkurzało (jedynie seks mi wszystko wynagrodził-czytaj ten publiczny)
  3. liczyłam sama nie wiem, na jakiś dramat w tej książce, jakieś przeszkody, które wywołają we mnie emocje. Przeczytałam, bo byłam napalona na sam tytuł jak i opis. Ech…
  4. Zabrakło mi w Loganie samca alfy w związku,


 Tak bardzo szkoda, że dostałam coś, na co nie byłam gotowa. Przecież to dwie gwiazdy porno, więc musi być dobra ta książka. Kurczę taki wspaniały pomysł na fabułę, a został spaprany przez słodkie dialogi… I mimo tych wszystkich plusów, jestem rozczarowana. Oboje pewni siebie w łóżku, ale w życiu dość niewinni i niedojrzali. 
"W seksie nie chodzi o miłość. Nie trzeba się nawet lubić. Szanuję wszystkie dziewczyny, które pieprzę, i pieprzę się z nimi z przyjemnością, ale nie zawsze mam ochotę spotykać się z nimi po skończeniu zdjęć albo budzić się przy nich następnego ranka. Zjedzenie dobrej kanapki na lunch też nie oznacza, że stracę apetyt na porządną kolację"

 "Gwiazdor" w porównaniu do innych książek autorki (L.P) wypada bardzo słabo, tak jak wspomniałam wyżej mimo dużej ilości plusów nie przekonała mnie do siebie. Liczyłam na coś podobnego do "Pierwszy dotyk", tam było mocno, ostro, ale i z charakterem. Tutaj cała relacja między bohaterami była sztuczna i naciągana. Jestem zaskoczona tą książką, ale negatywnie.

 CI ĘCIE


"Arsen"( Przedpremierowo) Zepsuty, chory miłosny trójkąt.

"Arsen"( Przedpremierowo) Zepsuty, chory miłosny trójkąt.

35
zdjęcie zastępcze
Arsen
Mia Asher
Wydawnictwo: Szósty Zmysł

Premiera: 15.11.2017

 Zepsuty, chory miłosny trójkąt.

 Cathy na pozór prowadzi doskonałe życie, ma kochającego męża, pracę, ale oboje pragną jednego… dziecka. Niestety kobieta nie „potrafi” donosić ciąży z powodu choroby. Po trzech poronieniach zaczyna się rozpadać, jej poczucie wartości spada z każdą chwilą. Odsuwa się od męża i zamyka się w sobie. Nie jest w stanie zrozumieć męża, który jest pozytywnie nastawiony. Ma nadzieję, że jeszcze im się uda…

 I wtedy na jej drodze staje ON… Arsen

 Młody, diabelnie przystojny, prowokacyjny, samotny playboy. Od pierwszych chwil kobieta jest nim zafascynowana mimo dużej różnicy wieku. Arsen nie kryje się ze swoim pożądaniem i na każdym kroku onieśmiela Cathy. Im więcej czasu spędzają razem, tym bliżej siebie są, zaczynają się kłamstwa, unikanie męża i dochodzi do najgorszego…

 ***************************************************

 Zacznę od Bena, męża naszej bohaterki

"(...)-Poważnie? Ile ty masz lat, dwanaście? Uśmiecha się znacząco, patrzy na swoje krocze, a potem znów na mnie. 
-Kiedy jesteś blisko? Coś koło tego"

 Jestem nim zafascynowana, byłam pewna, że ten trójkąt będzie taki typowy. Mąż alkoholik, bijący swoją kobietę i playboy, który stanie się księciem na białym koniu. Nawet nie wiecie jak bardzo się myliłam! Pokochałam Bena! Jest przystojny, wrażliwy, taki dominujący, ale i m kocha całym sercem swoją żonę. Nie mam nic mu do zarzucenia. Chciał być oparciem dla swojej towarzyszki.

 Teraz napiszę coś od siebie, poroniłam dwa razy, ale mój mąż przyjął to inaczej. Wiadomo my kobiety rozpaczamy, dołujemy same siebie, ale i nasza wartość siebie spada. Uważałam, że nie dane było mi bycie matką. Mężczyźni również to przeżywają i chcą być dla nas oparciem. Oni odbierają to inaczej, tłumią to w sobie, wtedy gdy my płaczemy. Chcą być silnym dla nas obojga.
 I taki właśnie był Ben, kochał mimo wszystko, miał nadzieję, że ułoży się. Nie tracił nadziei, choć momentami miałam wrażenie, że trochę zbyt mocno naciskał. Jako postać w  tej książce jest doskonałym mężem, trochę rozumiem Cathy, ale nie będę jej usprawiedliwiać. Przecież ich małżeństwo (związek) od zawsze był świetny i oczywiście autorka opisuje to. Więc dlaczego stało się tak jak się stało?

 Cathy…

"(...) Chciałabym, żeby to było takie proste. To nie seks jest problemem. Ani miłość. Kocham Bena równie mocno jak wtedy, gdy po raz pierwszy to sobie wyznawaliśmy, ale z każdym dzieckiem odebranym mi przez los, przez życie, część mnie umierała i spoczywała razem z nimi w zimnej ziemi. Pierwsze poronienie wyrwało we mnie wielką dziurę, drugie ją poszezryło, ale trzecie niemal zniszczyło"

 W pierwszych chwilach bardzo jej współczułam, wiem, przez co przechodziła. Wiem jak poronienie odbija się na psychice i to cholernie boli. Ona miała gorzej, bo była chora. Choć nie rozumiem jej, oddała się facetowi, nie swojemu mężowi. Choć czasem trudno rozmawiać z kimś, kogo zna się przez całe życie. Jestem zła na nią i to bardzo. Nie chcę jej ani usprawiedliwiać, ani osądzać. Ale pierwsze co to po przeczytaniu połowy byłam wściekła. Raz mówi, że kocha męża i nie odejdzie, a za chwilę widzi Arsena z jakąś nową kobietą i już chce rzucać Bena. Ona sama nie wiedziała czego chce. I to doskonale jest odtworzone, jej tok myślenia mnie dobijał. Myślałam, że rzucę telefonem i nie będę jej kończyć… Ale ta książka jest tak dobra, że mimo wszystko musiałam ją przeczytać od razu. Więc jako bohaterkę nie polubiłam jej, gardziłam jej wyborami i miałam jej dosyć. To postać, która budzi w tobie współczucie, ale zaraz cieszysz się z tego, co ją później spotyka. Właśnie takie emocje ona we mnie wzbudziła.

 Tak naprawdę ona potrzebowała „jedynie” terapii, jakiejś rozmowy. Przechodziła przez depresję i miała dużo problemów, które ją przygniotły. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić i jak samej sobie pomóc. A tak wdała się w romans, który sprowadził ją na dno. Łatwiej było jej „uwolnić” się od kłopotów niż się z nimi zmierzyć.

 Arsen...

"-Miło cię poznać, Cathy. Mam na imię Arsen- powiedział, ciągle ściskając moją dłoń.
-Arson?- powtórzyłam. -Jak podpalacz?
-Nie, Arsen z E zamiast O, ale byłaś blisko- powiedział, a jego oczy zalśniły"

 To facet bez skrupułów, od samego początku chciał zdobyć Cathy. Grał jej dobrego przyjaciela, ale miał nadzieję, że ją przeleci. To typ, który bierze i nie pyta. Nie polubiłam go, nawet jak przyjaźnił się z nią (24lata). On ma coś w sobie takiego drapieżnego, że nadaje się tylko do porządnego seksu. Nie mogłam go jakoś zrozumieć. Był dla mnie zagadką. Początkowo ich romans był zabawą, ale później zaczął na nią wpływać. Igrał z jej mężem i to było czuć. Chciał rościć sobie prawa do niej. I na każdym kroku prowokował Bena.

 Ale żeby nie było, tutaj romans nie „powstaje” od razu, między nimi jest przyjaźń i to widać. Dopiero po kolejnej tragedii dochodzi do tego wszystkiego.

 Pisząc to wszystko nie wiem jak ocenić tę książkę. Czy to było mocne? Tak. Czy wzbudziła we mnie emocje? Chyba każdą, jaka może się pojawić. Czy polubiłam bohaterów? Tylko Bena. Ta książka jest jedyna w swoim rodzaju. Dlatego właśnie, że nie ma tutaj męża, który jest zły. To kochający, sympatyczny facet, któremu można oddać swoje serce.
Czy miłość można pomylić z rządzą? Ta książka pokaże, że granica między tym jest bardzo cienka.

 Historia, która jest absolutnie dobra pod każdym względem. Idealnie wykreowani bohaterowie, oryginalna fabuła i emocje, które nie sposób ujarzmić. Znienawidzisz bohaterkę, pokochasz jej męża, a z Arsenem możesz uprawiać dziki seks.

 Moje serce krwawiło nad Benem, beczałam i szkoda mi go było. Był jednym z tych dobrych facetów, gdzie możesz użalać się nad nim. A przy okazji przytulić do piersi i płakać z nim.

 Książka pisana z perspektywy Cathy, ale dostajemy troszeczkę Bena. Żałuję, że tak mało… Chciałabym móc przeczytać jego myśli, jego uczucia. Niestety nie było mi to dane. Autorka opisuje również przebieg ich początkowego związku, ich pierwszej miłości do siebie. Jestem mile zaskoczona tym, okazuje się, że byli idealną parą od samego początku. I tak czytałam ten rozpad ich małżeństwa…

 Czytając tę książkę moje emocje sięgały zenitu. Nie wiedziałam jak sobie radzić z nimi. I to zakończenie! Nie uwierzycie w to, co zostało tu napisane. Nie tego się podziewałam i takiego nie chce. Zostawiło mnóstwo pytań bez odpowiedzi (dotyczy jednej osoby), to było WOW. Moje serce się zatrzymało. Ja chcę jeszcze! Nie odczułam ulgi i jestem wkurzona.

"-Po prostu. Kilku rzeczy jestem w życiu pewien... że umrę, że muszę ciężko pracować na życie, bawić się dobrze, by je docenić, i kochać najmocniej, by prawdziwie żyć. Teraz jestem jeszcze pewien ciebie"
ZA MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA KSIĄŻKI DZIĘKUJĘ WYDAWNICTWU SZÓSTY ZMYSŁ.
"Najlepszy powód, by żyć" Augusta Docher

"Najlepszy powód, by żyć" Augusta Docher

21

"Najlepszy powód, by żyć"
Augusta Docher
Wydawnictwo: OMGBooks

Augusta Docher miała ciężkie zadanie. Jak mamy opisać historie, która miała miejsce? Jak opisać uczucia, które miały miejsce? W jaki sposób podnieść na duchu osobę z takimi problemami? Czy udało się choć trochę to odtworzyć?

Wystarczył ułamek sekundy i jedna iskra. Niefortunny wypadek i Dominika staje się żywą pochodnią. Budzi się po kilku dniach z rozległymi i ciężkimi poparzeniami. Ojciec, który jest winny tragedii trafia do więzienia. Dziewczyna się poddaje, ale nie młody lekarz. Tomek stara się walczyć o życie Dominiki i wie, że jeszcze ma powód, by żyć. Wtedy na jej drodze staje on, Marcel brat przystojnego lekarza. Chłopak jest czarną owcą w rodzinie. Który z nich „naprawi” ciało, a który serce? Tego dowiecie się czytając „Najlepszy powód, by żyć”

" Nie sposób skąpić kolejnych szans, gdy kogoś kochasz. I choć rozsądek podpowiada, że to głupie, że będziesz cierpieć, że znów spotka cie rozczarowanie, póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować – wyznaje łagodnie"

Mam pewien problem z tą książką, otóż nie wywołała we mnie mnóstwo emocji. Przeczytałam ją z jakimś napięciem, ale nie tak jakbym tego chciała. Nie mówię, że książka jest zła, ale czegoś jej zabrakło. Aby nie mącić w głowie postanowiłam wypisać to, co mi leży. Zacznę od minusów, od tego, co mnie drażniło. Pamiętajcie, że ja dostałam wersję przed korektą, więc pewne mankamenty będą zmienione.

"Ludzie niepotrzebnie boją się śmierci. Jeśli Bóg istnieje, pójdziemy do nieba, chyba że byliśmy naprawdę wstrętni i źli, wtedy do piekła, ale przecież jest czyściec! A jeśli Bóg nie istnieje, to jeszcze lepiej. Po prostu nas nie ma, a jak nas nie ma, to nie wiemy, że kiedyś byliśmy. Czyż to nie piękne? Zawsze jest jakieś dobre wyjście"

Książka dzieli się na czas „Przedtem"- czyli czas, jaki spędziła w szpitalu i jej rehabilitacja. „Teraz” tutaj wiadomo, czas teraźniejszy. Dobra tutaj jest w porządku, ale czytasz i w sumie nie wiesz, kto jest teraz narratorem... Nie było jakiejkolwiek wzmianki na temat czyja to perspektywa. Właśnie w tych momentach miałam problem z tym początkowo, później jakoś poszło.

Bohaterowie, no i przechodzimy najpierw do Marcela, który strasznie, ale to bardzo drażnił mnie. Koleś ma 21 lat, a odniosłam wrażenie jakby miał z 13. Arogancji, niedojrzały gówniarz z bogatej rodziny. W wielu książkach mężczyzna jest typem „grzesznika”, a tutaj dostajemy pajaca, który myśli, że wszystko mu wolno. Jego słownictwo, „slang” upchany został chyba na siłę, nie czułam do niego jakiejkolwiek sympatii (początkowo). Kto, mając tyle lat, mówi „majma”, „kotłowanie"? Przepraszam, ale jak chyba jestem za stara na jego mowę... To chyba jedna z najgorszych postaci, jaką mogłam sobie wyobrazić. Z dalszym czytaniem jego postawa i tok myślenia się zmienił. Nie jakoś tak radykalnie, ale dało się to odczuć. Nie chcę zdradzać, kiedy to się zaczęło, aby za dużo nie opisać. Marcel zdawał się prostym chłopakiem, ale i on ma swoje demony i tajemnice…

"- Swoją drogą, nie wyobrażam sobie ciebie takiej tłustej - wypalam bez zastanowienia i nagle czuję, jak Dominika tężeje w moich ramionach, 
Od razu się domyślam o co biega. O babskiej urodzie jak o nieboszczyku: albo dobrze, albo wcale"

Dominika, przykro mi to napisać, ale jej tragedia nie miała na mnie „mocnego” wpływu. Oczywiście wiem jak to brzmi, ale nie czułam tej więzi i skruchy. To jest straszne i druzgodzące, ale sama nie wiem... Widzicie nawet z sensem nie umiem tego określić.

Chemia między bohaterami? Kiedy i jak? Czyżbym coś przeoczyła? Ich późniejsze "życie" rozwaliło mnie. Nie będę zdradzać, o co w tym chodzi, to trzeba przeczytać.


Przejdę może do Tomka, który jest chyba jedyną osobą pozytywną. Doskonale wykreowany, bardzo wyrazisty, ale i zabawny. Czytając wydarzenia związane z nim miałam uśmiech na twarzy. Było w nim coś, co przyciągało mnie. Szkoda, że tak mało go tutaj było. Idealny, przystojny, młody lekarz z poczuciem humoru. Chciałam się nim jeszcze trochę po delektować, ale nie było mi to dane.

Rodzice Dominiki… Jestem zła, ponieważ nie poczułam tak naprawdę żadnej więzi między córką a nimi. Ten wątek został po prostu niedokończony? Urwany? Był, bo był? Autorka opisuje bardzo „silne” uczucia dziewczyny do ojca, ale nic takiego nie czułam. O matce nie wspomnę, była podłą, zgorzkniałą kobietą. Miała chyba wszystko gdzieś.

"Nie ma mnie dla nikogo, bo nikt na to nie zasługuje"

Co mnie jeszcze wkurzyło, to iż dziewczyna nie miała jakiegoś negatywnego zdania na temat ojca. Nie wkurzyła się na niego, nie krzyczała, nie miała pretensji.

Podobał mi się opis rehabilitacji, opis przemyśleń i całego leczenia dziewczyny. Tutaj miałam przed sobą pewien obraz i zagłębiałam się w niego. Dzięki temu miałam podstawy do poznania jej wewnętrznych rozterek. Cały ten „zabieg” otworzył mi obraz bohaterki w szpitalu.

"Czasami potrzebujemy samotności, żeby przetrawić pewne sprawy, przegryźć je w sobie, przemielić i przeżuć, nieraz aż do mdłości. Ale kiedyś nadchodzi właściwy czas i trzeba wyjść z mrocznej jaskini, z tego cholernego gówna, w którym tkwiliśmy, i poszukać kogoś kto nas pokocha, trzeba być z kimś, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi, nie mamy siły Boga, żeby radzić sobie samemu. Wszyscy kogoś potrzebujemy"

Czy towarzyszyły mi jakieś głębsze emocje? Nie, ta książka została przeczytana i tyle. Miałam tam może ze dwa momenty gdzie byłam mile zaskoczona, ale nie wywarła na mnie gromu emocji. Osobiście zbyt krótka dla mnie, liczyłam na bardziej rozbudowane relacje. ALE kto wie, przecież może pojawić się kolejna…

Jednym z "tych" momentów było zakończenie! Strzał w dziesiątkę i śmiało piszę, że byłam zszokowana. Nic nie wskazywało na to, aby miał być ciąg dalszy. Jedynie co miałam dziwne uczucie, że czytałam i zostawało coraz mniej stron i pomyślałam, że historia skończy się jakoś szybko. Bez żadnego rozwinięcia itp.

Czyja historia pojawi się dalej?

"Najlepszy powód, by żyć" czyta się bardzo szybko, mimo tego slangu. Ciesze się, że mogłam poznać Tomasza i zostać z otwartą buzią. Książkę warto przeczytać, rozumiem choć trochę emocje i obawy bohaterów. Nie zawsze zgadzałam się z nimi, ale każdy z nas jest inny. Mogłam tylko czytać i się wkurzać, próbując zrozumieć ich postąpienia. Nie chciałabym, aby kogokolwiek spotkało to, co Dominikę. To nie miało prawa się wydarzyć i nie wiem co ja bym zrobiła. Mogę spekulować, ale wiecie jak to jest. Ciesze się, że walczyła i próbowała. Brak oparcia w rodzicach, znajomych to najgorsza rzecz w tej sytuacji. Jak poradzić sobie samej?

Niby wygląd się nie liczy, ale łatwo jest nam tak powiedzieć. Jakoś by było, no nie? Ale gdybyśmy my znaleźli się w jej sytuacji, co wtedy? Czy znajdziemy swój najlepszy powód by żyć?

Sami widzicie, że mam pewien problem z tą pozycją. Ta książka jest dobra na raz i tyle. Czy przeczytałabym ją drugi raz? Nie, ale z pewnością przeczytałabym ciąg dalszy.


"- To jakieś wyzwanie? – Mruży oczy.
- Nie. To moje życie – odpowiadam"

Dziękuję WYDAWNICTWU OMGBOOKS za możliwość przeczytania książki.
"Sekretna kolacja" Raphael Montes

"Sekretna kolacja" Raphael Montes

20
zdjęcie tymczasowe

Sekretna kolacja
Raphael Montes
Wydawnictwo: Filia


A wszystko zaczęło się od zagadki…

Czwórka młodych przyjaciół postanawia usamodzielnić się i żyć na swoim. Wynajmują mieszkanie w Rio de Janeiro, niestety los płata figle i okazuje się, że bohaterowie popadają w coraz większe długi. Jeden z nich wpada na „śmieszny” i kontrowersyjny pomysł zarobienia pieniędzy. Sekretna kolacja staje się bardzo udanym biznesem, ale co dalej? Czy jeden sukces wystarczy, by przerwać resztę? Jakie konsekwencje poniosą bohaterowie?

Jeden wieczór daje tyle możliwości.

Dante- pracuje w księgarni
Hugo- jest niedocenionym kucharzem. Próżny, nie cofnie się przed niczym, aby zabłysnąć, jako nowa „legenda”

Miguel- student medycyny, bardzo inteligentny. Jako jedyny miał problem z tym wszystkim. Starał się za wszelką cenę zrozumieć i postąpić tak jak oni tego oczekują.

Grubas- to piąte koło u wozu. Nie wiem, jakim cudem oni wszyscy się przyjaźnili. Otaczają go pewne tajemnice, ale mogę wam powiedzieć, iż miałam swoje przypuszczenia i nie myliłam się. Nałogowy haker uwielbia grać w gry.

Cora- to postać bardzo doskonała, jest taką wisienką na torcie. Niczego się nie boi i mimo swego zawodu, jest dość mądra.

Razem tworzą bardzo dobrą drużynę. Dopełniają się i trzymają się razem. Każdy z nich ukrywa sekrety, które zaczną wychodzić na światło dzienne.

"Trudno jest żyć dalej, kiedy tracisz najważniejszą osobę w życiu, a w zasięgu ręki masz wszystko, co jest potrzebne, żeby umrzeć"

Co do postaci? To miłe zaskoczenie, ale i pewne zdziwienie. Oczywiście każdy z nich miał „sporządzony” różnorodny charakter. Czasem ten grubas wkurzał mnie swoim zachowaniem. Odebrałam go, jako dziecko, który z byle czego robi aferę i nie wie, jakie mogą być konsekwencje jego czynów.

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Głównym bohaterem jest Dante, ukazujący swój punkt widzenia od strony przygotowującej sekretną kolację, ale i dzięki niemu możemy poznać jego zdanie na temat pozostałych postaci. Dante nie przebierał w słowach i nie chciał być zrozumiany, ale i nie tłumaczył się swoim zachowaniem i wspólników. Przez to ja, jako czytelnik miałam dużo sprzecznych myśli na cały ten temat.
On dosłownie opowiedział ich historię bez żadnego tłumaczenia ze swego zachowania. Ot zabawili się i tyle.

Całą powieść odebrałam jak coś chłodnego, nie nawiązujemy żadnej więzi między bohaterami. Nie znalazłam jakiejś takiej nici, emocji między postaciami. To było kalkulowane na chłodno. Naszpikowana jest czarnym charakterem, ale i z jakimś takim dystansem do czytelnika. Nie wiem, czy tylko ja ją tak odebrałam, czy zostało to celowo przedstawione.

"Człowiek jest zły z natury. Nieważne, co mówią, wszyscy są tacy sami. Biedny czy bogaty, czarny czy biały, stary czy młody, nieważne. W czynieniu zła wszyscy jesteśmy jednakowi"

Tę pozycję chciałabym zobaczyć na ekranie. Oczywiście szczegółowo zostało opisane wszystko w książce, ale zabrakło mi czegoś… Ciężko mi to określić, ale wolałabym zobaczyć tę historię w kinie. Nie miałam tego tak zobrazowane w głowie i nie czułam jakiegoś „chorowitego podniecenia” tą książką. Zanurzamy się w otchłań nieufności, paranoi, lęków, ale i chorej ambicji.

Fabuła jest bardzo oryginalna, pierwszy raz spotykam się z takim przebiegiem wydarzeń. Motyw, sam w sobie szokuje. Ja na szczęście pierwszy raz spotykam się z kanibalizmem. Autor będzie prowokować pomysłem, ale i całym zarysem tej historii.

Wiem jak to zabrzmi czytając, ale zafascynował mnie opis wyglądu, smaku i tej całej degustacji posiłku. Czułam pewien niedosyt z samego przyrządzania dania. Dostałam zbyt mało „składników” do odtworzenia…

"Tak naprawdę nie musisz jeść ludzkiego mięsa, żeby dokonywać potwornych czynów, wystarczy pokroić stek i kiełbasę, by przyłożyć rękę do okropności"

Szczerze nic mnie nie zaskoczyło, nawet pierwsza kolacja, która zdawała się dość dobra. I tak wtedy doszłam do wniosku, z czym ludzie mają problem po jej przeczytaniu? Przecież ta kolacja nie miała w sobie czegoś tak mocno odrażającego. Ale przechodząc dalej i dalej robiło się już mroczniej.
Czy targały mną jakieś emocje? Nie koniecznie, były tam może ze dwie lub trzy sytuacje, ale nie odczułam jakiegoś silnego kołatania serca. Nie miałam, czego się bać, ot przeczytałam i oceniłam. Będę o niej pamiętać, ale nie tak jak inni. Mogłabym jeść obiad czytając ją, ale tylko, dlatego, że miałam zbyt mało szczegółów anatomicznych itp.

Teraz napiszę coś, czego nie spodziewałam się po tej historii, jest scena (chyba ostatnia kolacja) gdzie wybuchłam śmiechem… Dosłownie płakałam, dla mnie ta scena była jak coś naciąganego. Wiecie macie klimat grozy, mroku, a raptem coś, co wywołuje u Ciebie niedowierzanie i głupawkę w tym momencie.

Jako czytelnik zostałam sprowokowana do wyrażenia swego zdania. Inni są zbulwersowani taką historią, inni nie dowierzają i nie przyjmują tego do siebie, a ja… Mam mieszane uczucia, biję bravo i trzymam kciuki za ekranizację tej powieści. Autor zmusza do zadania sobie pytania. Czy za taką kasę, zrobisz jedną kolację? Czy widząc bezdomnego pomyślisz o nim jak o produkcie? Czy jego życie będzie coś warte? A przede wszystkim czy posuniesz się do tego, aby spróbować? Staniesz się gościem i zaufasz kucharzowi? Czy tak naprawdę wiesz, co dostaniesz na talerzu?

Nie chciałabym zdradzać szczegółów książki, ale w całej tej historii miałam jakieś dziwne uczucie. Coś nie dawało mi spokoju i było to zakończenie… Czy spodziewałam się takiego obrotu spraw? Z jednej strony tak, ponieważ czytałam „Dziewczynę w walizce” i tamto zakończenie przebiło wszystko.

Sekretna kolacja jest niesmaczną książką, nie wywołała we mnie ogromnych emocji. Makabryczne wydarzenia i cała fabuła wyraża kreatywność autora. Raphael Montes wzbudzi niesmak, ale i wyostrzy inne zmysły. Książkę nie czytać, tylko pożreć…

ZWIASTUN "NAJLEPSZY POWÓD, BY ŻYĆ"

ZWIASTUN "NAJLEPSZY POWÓD, BY ŻYĆ"

0
Jest zwiastun nowej książki "Najlepszy powód, by żyć" - Augusta Docher. Serdecznie zapraszam do obejrzenia.

PREMIERA 27 WRZEŚNIA!






„Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle jestem w ognistej kuli. Dociera do mnie, że się palę. Jestem żywą ludzką pochodnią."

Dominika budzi się po kilku dniach. Wie, że to był wypadek, a ukochany ojciec wcale nie chciał jej zabić. Teraz, kiedy on jest w więzieniu, ona leży w szpitalu i walczy o życie. Chociaż właściwie, to inni walczą za nią, ponieważ ona się już poddała. Ale to, co miało być końcem, okazuje się być początkiem…

Przewrotny los stawia na jej drodze ambitnego młodego lekarza, który dostrzega w niej coś więcej niż tylko pacjentkę. Gdy on będzie leczył jej ciało, jego brat Marcel, czarna owca szanowanej rodziny, spróbuje uleczyć jej duszę.

Tylko czy to jest w ogóle możliwe? Czy pęknięte serce potrafi jeszcze kochać? I czy ktoś, kto ma tyle powodów, by się zabić, odnajdzie ten jeden, by żyć?
Książki, które szokowały opisem scen erotycznych (moje pierwsze)

Książki, które szokowały opisem scen erotycznych (moje pierwsze)

38


"Let's talk about sex baby,

Anyway you wan't it, you can have it
(talk about sex baby)
Do it on the counter, we'll fuck for hours
(let's talk about sex)
Anyway you wan't it, you can have it
(talk about sex baby)
Do it in the shower, pussy power
(Let's talk about sex baby)"

Cheat Codes x Kris Kross Amsterdam – Sex




Tutaj nie chodziło o charakterystykę bohaterów, treści fabuły itp. 
Stawialiśmy tylko na sceny erotyczne, na całą chemię i pożądanie.


Nie oszukujmy się, prawie każdy z nas sięgnął po „50 twarzy Greya” i zdania są podzielone. Właśnie ta książka była moim biletem do zapoznania się z literaturą erotyczną. Byłam wniebowzięta i dzięki tej historii zaczęłam czytać kolejne i kolejne.

 Z biegiem lat, mogę śmiało napisać, że są o wiele lepsze książki niż E.L. James.  Ale to nie oznacza, że nie przyznaje się do ich czytania. Chwyciła mnie i zniewoliła. Skoro byłam takim laikiem to dla mnie ta seria zdecydowanie była mocna i dobra. Byłam w szoku, bo przecież nawet mocny seks nigdy nie kojarzył mi się z wiązaniem itd. Później odkryłam BDSM i jestem nim zafascynowana.

1. CYKL: PIĘĆDZIESIĄT ODCIENI. E.L. JAMES


  "Zdjął mi bluzkę, rozpiął stanik, pozbawił mnie spodni. W ekspresowym tempie. Byłam w samych majtkach kiedy się na niego rzuciłam. Jego zdominowanie nie trwało jednak długo, bo za moment to on przywarł moje plecy do ściany, następnie ja jego i tak trwała między nami zaciekła walka o dominacje i o to kto ma grać pierwsze skrzypce, a to wszystko podczas mocno erotycznego, nieprzerywalnego pocałunku"
2. CYKL: ROZPALONA. SYLVIA JUNE DAY 



"Pocałował mój pępek i zaczął sunąć niżej, łaskocząc mnie włosami po brzuchu, aż zatrzymał się między udami. Rozchylił mnie drżącymi rękoma, muskając językiem łechtaczkę. Delikatne drażniące liźnięcia wzdłuż mojej szparki oraz trzepoczące ruchy języka zanurzającego się głębiej we mnie doprowadzały mnie na krawędź szaleństwa. Podrygiwałam niespokojnie, a z gardła wyrywały mi się zachrypnięte błagania. Napięcie rozprzestrzeniło się po całym moim ciele, naprężając mnie tak bardzo, że miałam wrażenie, iż zaraz trzasnę jak gałązka pod presją jego pieszczot. I właśnie wtedy wywołał we mnie orgazm najłagodniejszym muśnięciem samego czubka języka. Z moich ust wydostał się okrzyk ulgi, rozpływającej się pulsująco po całym moim wijącym się w ekstazie ciele.
– Nie mogę cię stracić, Eva. – Gideon uniósł się nade mną, kiedy ja drżałam z rozkoszy.
– Nie mogę."

3. CYKL: ICH NOCE. OLIVIA CUNNING



 "Eric zagapił się. Nie mógł myśleć na tyle jasno, by coś zrobić. Nawet takich
podstawowych rzeczy jak oddychanie czy mruganie.
Zatrzymała się przed nim, wykrzywiając się z niezadowoleniem i
dotknęła środka jego piersi linijką.
- Panie Sticks, masz się stawić w moim gabinecie - linijka wsunęła się
pod jego brodę, zachęcając go, by spojrzał jej w oczy.- Teraz, panie Sticks.
Odwróciła się na pięcie i wróciła do sypialni. Dostrzegł jej nagi tyłeczek
pod zwiewną spódniczką, zanim ją poprawiła.
- O Boże - powiedział Trey, uderzając czołem o brzeg szafki kuchennej.-
Praktycznie ci ją oddałem."


"Ułożył się na niej, przeklinając tego, kto wymyślił ubrania, i zaczął ssać płatek ucha, skubać go i lizać. Rozłożyła dla niego uda, a on umościł się pomiędzy jej długimi, zgrabnymi nogami. Przesunął wargi nad pulsującym miejscem pod jej uchem. Zadrżała. Przesunął dłońmi po jej ramionach i barkach, rozkoszując się dotykiem jej miękkich piersi na swoim torsie i żarem jej kobiecości, przenikającym tkaninę jego dżinsów.
Wytyczył ustami szlak od jej szczęki przez podbródek do ust. Zaczął ssać jej wargi i język. Jego kutas pulsował. Oderwał od niej biodra i rozpiął spodnie. (…) Ujął kutasa w dłoń i zaczął badać gorące, wilgotne wrota do nieba. Odprężyła się pod nim z westchnieniem. Spojrzał jej prosto w oczy, gdy w nią wchodził – wypełnij ją leniwie jednym boleśnie powolnym pchnięciem. Wygięła plecy w łuk z rozkoszy, ale nie odwróciła wzroku. Wpatrywali się w siebie, lubując się łączącą ich więzią. Wysuwał się i wsuwał w nią powoli, nie szukając spełnienia, pragnąc tylko jej doświadczać. Stać się jej fizyczną częścią. Poczuć ją. Poznać."

4. A.J. GABRYEL


"Bywały chwile, że kochałem ją, nienawidziłem i znowu kochałem w odstępie kilku minut. czasami, gdy leżę w łóżku na wpół obudzony i myślę o niej, zastanawiam się, czy to właśnie nie było tym, co ciągnęło mnie do niej najbardziej. to uczucie, że bycie z nią jest jak chodzenie po polu najeżonym minami, jak rozbrajanie tykającej bomby, która może wybuchnąć w każdej chwili, bez względu na moje dobre intencje i otaczających nas ludzi. ale bycie z nią było też jak doświadczenie pierwszego słonecznego dnia. jak nikt potrafiła dotknąć mnie do samego szpiku. słowami lub ich brakiem zabijała mnie tysiące razy, a mimo to sprawiała, że czułem się żywy. żywy i kompletny. cały. obecny. była i nadal jest zupełnie niepodobna do kogokolwiek, lecz właściwie nie potrafię wskazać, na czym polega jej inność. bo nie chodzi tu tylko o to, że z nią nigdy nic nie było jasne i proste, że przejrzystość zawsze była zmącona, że nigdy nie wiedziała, kiedy się zatrzymać. teraz wiem, że nigdy tak naprawdę jej nie znałem, choć gdy byliśmy razem, byłem pewny, że znam ją dogłębnie, od zawsze"

5. CYKL: ŚPIĄCA KRÓLEWNA. ANNE RICE





5. CYKL; BREEDS. LORA LEIGH

 TUTAJ JEST BARDZO DUŻO TOMÓW. NIE BĘDĘ WSTAWIAĆ OKŁADEK. 


"– Chcę, żebyś wiedziała, jak gorące i słodkie jest twoje ciało – odpowiedział jej tajemniczo, przemieszczając się coraz niżej.
– Chcę ci opowiedzieć, jak zamierzam lizać twoją słodką cipkę, zjadać ten delikatny krem z twojego ciała. Jej biodra poderwały się mimowolnie na dźwięk szorstkiego pomruku i pod wpływem tych słów.
– Poproś, żebym cię wylizał – zażądał szorstko Callan.
– Powiedz to – O Boże. Szeroko otworzyła oczy, a twarz mężczyzny zatrzymała się nad obolałą częścią jej ciała. Obserwował każdy centymetr rozpalonymi, błyszczącymi oczami.
– Powiedz te słowa – powtórzył drapieżnie, gorąco.
– Daj mi zgodę, żebym cię zjadł. Oblizała usta i ciężko westchnęła, gdy szerzej rozsunął jej nogi, a jego palec zaczął muskać ciało pokryte wilgocią"



6. "Kobiety". CHARLES BUKOWSKI 



"Przycisnąłem ją do krawędzi zlewu i zacząłem ocierać się o nią kutasem. Odepchnęła mnie, ale objąłem ją ponownie na środku kuchni. Ujęła mnie za rękę i wsunęła ją sobie w dżinsy, pod majteczki. Opuszkiem palca wyczuwałem wejście do jej cipki. Była mokra. Nie przestając jej całować, wsunąłem palec głębiej, po czym cofnąłem rękę, odsunąłem się, wziąłem flaszkę i nalałem sobie następnego drinka."




7." PAN I JEGO NIEWOLNICE". AUTOR NIEZNANY 


"– Czy nie jest ci przyjemnie, złotko? – zapytałem łagodnie, lecz z okrutnym uśmiechem na ustach, kontynuując te subtelne igraszki z jej cipką.
– Nie, nie – piszczała. – Och, przestań, bo już dłużej nie wytrzymam! – wiła się przy tym jak przypiekana ogniem. Szparka jej cipki była teraz rozwarta zdecydowanie szerzej. Wsunąłem tam palec: Alice, mocno spłoszona, wydała okrzyk rozpaczy. Po raz wtóry stanęła mi na przeszkodzie błonka znamionująca dziewiczość Alice! Upajając się wilgotnym, pulsującym wnętrzem, wzmagałem powoli ruchy palca w tej zachwycającej norce, zupełnie jakbym chędożył ją kutasem.
– Jack! Nie! – wrzasnęła teraz Alice, oszalała z rozpaczy i wstydu; mnie jednak żadną miarą już nic nie mogło powstrzymać, toteż wskazującym palcem lewej dłoni zaatakowałem łagodnie jej łechtaczkę. Alice zaczęła histerycznie krzyczeć, wyginając i napinając ciało, wijąc się i rzucając, szarpiąc jak opętana."



8. CYKL: OSIEMDZIESIĄT DNI. VINA JACKSON 






9. "DZIENNIK NIMFOMANKI". VALERIE TASSO

"Pochyla się i bierze w garść trochę świeżo wykopanej ziemi. Zaczyna wmasowywać ją w moją pupę. Ja nadal ssę palce jego kolegi, przesuwając po nich językiem. Jego ręce mają dziwny zapach, to ręce człowieka pracującego fizycznie – poznaję to po tym, jak twarda jest pokrywająca je skóra. Ten drugi zdejmuje spodnie, chwyta swój penis w prawą rękę i zaczyna się onanizować, wpatrując się jednocześnie w mój tyłek w świetle latarki."











10. CYKL: PIEKŁO GABRIELA. SYLVAIN REYNARD 



"– To nie jest dobra pozycja. Muszę cię przesunąć.
– Myślałam… ja pod tobą, nie zgadza się?
– To jest najgorsza pozycja w chwili tracenia dziewictwa – wyjaśnił, składając drobne pocałunki na jej ramieniu.
– Chyba mi się spodoba.
Gabriel odsunął się.
– Nie za pierwszym razem. Za łatwo mógłbym zrobić ci krzywdę i nawet tego nie zauważyć. (…) Kąty. Mój ciężar na tobie, nawet jeżeli oprę się na kolanach. Grawitacja. Jeżeli będziesz na górze, możesz kontrolować ruch, głębokość penetracji. Przekazuję ci kontrolę. Zaufaj mi – szepnął, całując jej ucho."



11. CYKL: PROŚ MNIE O CO CHCESZ. MEGAN MAXWELL



12.  CYKL: BEZ TCHU. MAYA BANKS



13. CYKL: AVALON. INDIGO BLOOME 


"Cela 7" Kerry Drewery

"Cela 7" Kerry Drewery

1

Cela 7
Kerry Drewery
Wydawnictwo Sonia Draga

Morderstwo
Mężczyzna znany jako miliarder, uwielbiany przez ludzi. Był wzorem do naśladowania, bowiem z samej biedoty wspiął się na wyżyny. Imponował ludziom swoim charakterem jak i zrozumieniem. Jackson Paige zostaje zamordowany.
 Na miejscu zbrodni zostaje złapana Martha twierdząc, że to ona zabiła. Dziewczyna trafia do więzienia, gdzie czeka na wyrok…

„Umrę za siedem dni, ponieważ muszę, ale potem ich bańki pękną i wszyscy poznają prawdę”


7dni=7 cel 
Każdy dzień, dziewczyna spędza w innej celi. Ostatnia zwana celą śmierci jest rozstrzygnięciem jej losu. Śmierć czy uniewinnienie.

KTO WYDAJE WYROK?


„Podczas naszego programu Sprawiedliwością Jest Śmierć, nadawanego codziennie od osiemnastej trzydzieści, będziemy analizować szczegóły tej doprawdy odrażającej zbrodni, jak również życia oskarżonej, i zadamy pytanie, co mogło ją doprowadzić do tego, że została zabójczynią mordującą z zimną krwią”


Sądy upadają, tym razem to ludzie mogą decydować o wyroku skazańców. Wysyłając SMS, oglądając znany program OKO ZA OKO. Każdy dzień Marthy uwieczniony jest w telewizji. Każdego dnia prezenterka dyskutuje z ofiarami, z osobami uniewinnionymi i szukają „dowodów” w sprawie. Oczywiście wiemy jak to wszystko przebiega, osoby z niższych sfer nie mają prawa głosu z powodu braku pieniędzy. Tacy ludzie nie mogą sobie pozwolić na wysłanie SMS. Pomimo tego ten system nie daje normalnej władzy, opiera się tylko na wartości pieniądza.

Martha została sierotą, jej najlepszy przyjaciel (sąsiad) został skazany na śmierć poprzez głosowanie. Zabity za rzekome spowodowanie wypadku matki dziewczyny. Ojciec nieznany. Dziewczyna bez przyszłości, bez perspektyw nie ma już nadziei...

Przejdźmy do pomysłu. Przypomniał mi się film „Noc oczyszczenia". W walce z dużą ilością przestępstw rząd postanowił raz do roku umożliwić ludziom „wszystko”. Przez 12 godzin mogli zrobić co chcą, zabić, okraść itp. Nie stając przed sądem. Tylko przez tę noc mogłeś zrobić wszystko. Od razu skojarzył mi się ten film, ludzie mogli zemścić się, pozbyć się jakiegoś wroga itp. Ale oczywiście sam. Tutaj to wszystko jest poprzez głosowanie. Pewnie nie raz człowiek sam zastanawiał się jak by to było…

"-I co z tego? Nie liczy się przecież, co ja myślę, prawda? Niech pani odpowie. Czy zgadza się pani z tym, żeby głosowano za czyimś życiem lub śmiercią? Bez sądów. Bez świadków. Bez dowodów... ławników... niczego.
-Czy system, w którym cała publiczność ma prawo głosu, nie oznacza, że każdy jest sędzią? Że wszyscy oni wpływają na werdykt?"

Nie odbiegając od tematu. Autorka w bardzo dobry sposób ukazała siłę presji, ale i nacisk medii w społeczeństwie.

Prezenterka telewizyjna w bardzo dobry sposób unikała „niezbędnych” poszlak, jej celem było wzbudzenie współczucia u ludzi w obliczu tragedii. Nie szukając motywu, powodu, dowodów w tej sprawie. Autorka w bardzo mocny sposób wykreowała Kristine. Od pierwszych stron znienawidziłam ją. Była takim katem, który chciał żądzy krwi, nie patrząc na innych.

"-Culpae poenae par esto (...) Kara ma odpowiadać winie"

Inne postacie w tej książce również mają swoją rolę do odegrania. Tutaj również nie mam o co się przyczepić. Eve Stanton doradca z urzędu. Jej mąż został skazany za zabicie w samoobronie. Jest kobietą rozdartą emocjonalnie, chciałaby pomóc, ale i się wacha. Ona również ma swoją tajemnicę.

Książka podzielona jest na krótkie rozdziały, numery cel (dni), które zostały bohaterce do wyroku. Język bardzo prosty, bez zbędnych udziwnień. Wszystko bardzo dobrze zobrazowane. Chciałam więcej i więcej. Nie mogłam nasycić się emocjami. Świat wykreowany przez autorkę odniósł spektakularne zwycięstwo. Ukazanie ludzkiej chciwości, ambicji i dumy.
To taki Big Brother, tylko 7 dni, ale bardzo emocjonujących. Okrucieństwo, żadnych środków łagodzących.

"Kochaj mnie tak mocno, żeby mi pozwolić odejść"

Dziewczyna za wszelką cenę chce zostać skazana. Jakie kłamstwa i jaka prawda będzie splatać się ze sobą? Co tak naprawdę kierowało dziewczyną i do czego dąży? Jaką rolę odgrywa Eve? Kto pociągnął za spust.

Mimo że książka jest przewidywalna z czystym zaciekawieniem czytałam co będzie dalej.
Taka książka z pewnością przyciągnie uwagę. Z przyjemnością ją przeczytałam i czekam na ciąg dalszy.

"W tej chwili u dołu swoich ekranów widzicie numery telefonów. Wybierzcie (...) i dodajcie 7, jeśli uznajecie za winną, albo 0, jeżeli ją chcecie uniewinnić. Możecie również głosować, wysyłając na numer 7997 SMS o treści ŚMIERĆ lub ŻYCIE. By oddać głos online, odwieźcie naszą stronę (..)"
"Blizna" Sharon Bolton

"Blizna" Sharon Bolton

0
Blizna
Sharon Bolton
Wydawnictwo: Amber

Pewnie choć raz w życiu kupiliście książkę ze względu na okładkę (tytuł, autora). Patrząc właśnie na tę książkę, czułam "coś" co przyciągało mnie. Kupiłam bez przeczytania opisu, zajrzałam na pierwsze strony i odjechałam.
Po skończeniu jej stwierdziłam, że dobrze zrobiłam. Zdałam się na samą treść i nic więcej. Uważam, że dzięki tej "niewiedzy" powieść mnie bardziej zaskoczyła i zafascynowała. Nie wiedziałam dosłownie czego się spodziewać...

Początek książki zaczyna się od prologu:

„(…) Przypomniały mi się lekcje historii w szkole, kiedy uczyliśmy się o starożytnym Rzymie i uważnie słuchaliśmy każdego słowa nauczyciela, zabawiającego nas opowieściami o rzymskim wymiarze sprawiedliwości, torturach i egzekucjach, Jedna szczególna forma śmierci przykuła zwłaszcza naszą uwagę: skazany więzień- który, jak teraz myślę, musiał popełnić najgorszy rodzaj zdbrodni- był pakowany w worek z psem, wężem i czymś jeszcze. Małpa… a może jakieś zwierzę z obejścia?”

6 dni wcześniej:

„Jak to wszystko się zaczęło? Cóż, to chyba było w dniu, w którym uratowałam noworodka przed ukąszeniem jadowitego węża, dowiedziałam się o śmierci matki i spotkałam swojego pierwszego ducha”


Clara Benning parę lat wcześniej przeprowadziła się do spokojnej wioski na południu Anglii. Chciała się ukryć i być z dala od ludzi. Na drugim roku studiów chodziła na fakultety z egzotycznych, dzikich zwierząt. Odbyła również praktyki w zoo w  Chester i w Bristolu. Prawie trzydziestoletnia pani weterynarz,  pracuje w Małym Zakonie św. Franciszka (szpital dla dzikich zwierząt).  Próbowała za wszelką cenę być niewidoczna i nie mieć kontaktów z ludźmi.
Do czasu niepokojącego telefonu... okazuje się, że w łóżeczku małego dziecka leży wąż.
Na marginesie już mogę napisać, że moje serce dosłownie stanęło. Wstrzymałam oddech i czekałam na to, co ma nadejść…

„Drapieżnik drzemiący na jego klatce piersiowej, wysysający z niego ciepło jak pasożyt, miał, bowiem fenomenalną moc zabijania. Jad węży to złożona substancja, której zadaniem jest unieruchomić, zabić, a następnie pomóc w trawieniu zdobyczy” 

 Clara tak naprawdę wie wszystko o wężach, zdaje się być ekspertką mimo młodego wieku. Od tego incydentu węże atakują coraz częściej. Do dnia, gdy jeden z sąsiadów ginie przez ukąszenie. Mieszkańcy są zaniepokojeni i postanawiają zabić węże, które znajdą (mimo, że jest to karalne). Kobieta  musi zaangażować się i pomóc nie tylko ludziom, ale i wężom. Przecież tylko ona jest ekspertką od gadów.

Poszlaki wskazują, że właśnie Clara staje się główną podejrzaną. Postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i okazuje się, że pan Allington wcale nie zmarł od ukąszenia żmii, a na światło dzienne wychodzą stare tajemnicę związane z wioską. Na jej drodze staje Matt oraz znany herpetolog Sean North.
I tak zaczyna się niepokojąca przygoda bohaterki…

Nie zdradzam nic więcej, abyście mogli poczuć to, co ja.

Na sam początek dodam, że jeśli boisz się węży, żmii itp. to książka nie jest dla ciebie. Osobiście nie wiem, czy się boję, ponieważ nie miałam styczności z żadnym z nich (całe szczęście), ale po przeczytaniu „Blizny” nie mogłam zasnąć do rana, byłam tak przestraszona… Chodzi o sposób, w jaki zostały tutaj opisane te gady. Szczerze czułam się jak na jakimś wykładzie, gdzie wszystko było tłumaczone i pokazywane. Co mamy robić? Jak się wycofać itd., to taki poradnik dla zielonych...

Dzięki tej książce dowiedziałam się bardzo interesujących rzeczy związanych ze zwierzętami, i jak wygląda praca weterynarza.
Byłam zafascynowana tym, co tutaj dostałam, to było wielkie WOW z wykrzyknikiem.  Rodzaje węży, skład jadu, co dzieje się po ukąszeniu, co robić w nagłym wypadku itd. Bardzo szczegółowo zostało to przedstawione.

Z jednej strony byłam wystraszona, a z drugiej zafascynowana tą historią.

WIOSKA:

Całe otoczenie zostało przedstawione dość ponuro, mrocznie, tajemniczo. Odebrałam to jak wioska, w której straszy nie tylko nocą, ale i za dnia. To było niepokojące. Opisy miejsc, budynków było trochę przerażające i wiem, że nie chciałabym przejść się tamtędy wieczorem.

Bohaterowie:

Clara jest osobą samotną, nieśmiałą i nie znającą swojej własnej wartości. Czuje się dobrze tylko pomagając zwierzętom. Ma dość ludzi i ich wzroku na sobie. Przedstawiona jako ponury typ, ja tak ją odebrałam. Mimo młodego wieku "uchodzi"  jako staruszka. Jestem trochę sceptycznie nastawiona na jej wiedzę. 

Matt ma dość specyficzny humor, jego żarty i chęć poznania prawdy o gadach rozśmieszała mnie. Momentami jego pytania, zdawały się głupie, ale również chciałam poznać odpowiedź. Zrozumiałam, że chciał utrzymać rozmowę z panią weterynarz. Ona sama nie kwapiła się do rozmawiania. Czai się po kątach i nie wiadomo kiedy ratuje Clarę z opresji. Wydawało mi się, że jest jakimś stalkerem.

"-Czy to prawda, że jeśli zabije się kobrę królewską, jej partner będzie cię ścigał, żeby cię zabić?"

Sean to typowy gwiazdor. Imponował mi swoją wiedzą, ale i tym, że nie chciał drwić z Clary. Chodzi mi o pewne sytuacje gdzie sprawdzał jej wiedzę, ale nie po to by jej dopiec. Może chodziło o zmuszenie jej do głębszego myślenia. Sama nie wiem, później stał się nachalny. Nie, żebym go polubiła, ale miał coś interesującego w sobie (pewnie wiedzę).

Ogólnie reszta postaci jest dobrze wykreowana, każdy z nich jest inny. Pewne sytuacje zmuszają ich do ukazania swojej prawdziwej natury i to jest świetnie ukazane.
Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać, ale książkę polecam. To była bardzo ciekawa podróż, dużo rzeczy mnie zszokowało. I może dlatego właśnie dobrze jest czasem nie czytać okładek książki.

Pozdrawiam,






Copyright © 2014 Degustacja książek i nie tylko , Blogger